Ο Κώστας Τσίλης εστιάζει σ' ένα μεγάλο κέρδος από την απόκτηση του Γάλλου σούπερ σταρ, που δεν έχει να κάνει καθαρά με το αγωνιστικό.
Η πραγματικότητα είναι πως οι οπαδοί της ΑΕΚ είναι μαθημένοι σε μια ποδοσφαιρική ζωή, που δεν είναι τα αεροδρομίσια ονόματα αυτά που φέρνουν την ευτυχία. Και μάλιστα στεκόντουσαν ίσως και μ’ επιφύλαξη σ’ αυτούς που θεωρούσαν το αντίθετο. Όχι άδικα. Ο Σαβέβσκι ήρθε και τον περίμεναν στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού πέντε άνθρωποι. Ο Ντέμης ήρθε σχεδόν με τα… πόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια από την Ριζούπολη. Ή και μεταγενέστερα ο Σκόκο ήρθε σχεδόν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Ενώ πάντα θα θυμούνται πως την ίδια μέρα και σχεδόν ίδια ώρα που έφτανε στην Αθήνα για την ΑΕΚ ο Σιμόες, έφτανε και ο Εσιέν για τον Παναθηναϊκό. Με υποδοχή από τρεις – τέσσερις για τον έναν και τρεις – τέσσερις χιλιάδες για τον άλλον. Όμως το πως εξελίχθηκε το πράγμα με τον Σιμόες και πως με τον Εσιέν, όλοι το θυμόμαστε και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω. Προφανώς υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.
Το μεγάλο όνομα φτιάχνει τον κόσμο. Φάνηκε την περασμένη Τετάρτη όχι μόνο από το μέγα πλήθος αλλά και το μέγα πάθος στο αεροδρόμιο. Χαρούμενα πρόσωπα. Ο Καζαντζόγλου συνηθίζει να λέει κάτι που πρακτικά μπορεί να είναι αντιποδοσφαιρικό, καθώς πάντα ο καθρέφτης είναι το γήπεδο, αλλά το να γίνεται ευτυχισμένος ο κόσμος της ΑΕΚ από μια μεταγραφή, δεν είναι μια καθόλου μικρή υπόθεση.
Το είχα γράψει πως πραγματικά δεν μπορούσα να βρω λογική ούτε στην αγορά του Φοφανά, με τα χρήματα που πήγαινε να τον αγοράσει η ΑΕΚ, ούτε στον δανεισμό του με τους όρους που πήγαινε να βάλει η Τσέλσι. Αντίθετα και το είχα πει και σ’ ένα βίντεο μου, έβλεπα λογική στην περίπτωση Μαρσιάλ, αλλά 0δεν πίστευα πως υπήρχε περίπτωση να έρθει αυτός ο παίκτης. Κυρίως μετά απ’ όσα έγιναν στην πρώτη προσέγγιση.
Για το αγωνιστικό κομμάτι δεν χρειάζεται να κάνω καμία ανάλυση. Φυσικά όλα θα φανούν στο γήπεδο. Αλλά το να προσπαθήσεις να βάλεις ξανά σε σωστές ράγες μια καριέρα ενός παίκτη που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 29 του χρόνια και που έχει κάνει 317 ματς και 90 γκολ με την Γιουναίτεντ, είναι ένα ρίσκο που αξίζει 100% να το πάρεις. Ειδικά αν έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο με ορίζοντα τριετίας. Και όταν έχει έτοιμο για να μπει βασικός, ένας παίκτης σαν τον Μαρσιάλ, πολύ πιο εύκολα λες ναι σε πώληση του Γκαρσία, που είναι κάτι που νομοτελειακά πρέπει να συμβεί.
Αφήνω το αγωνιστικό και πάω σε κάτι άλλο σημαντικό. Η Ελλάδα για τους ξένους ποδοσφαιριστές εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις τελευταίες επιλογές του. Ακόμα και για τους Έλληνες που βγαίνουν στο εξωτερικό. Δεν θα τα αναλύσουμε τώρα το πως και το γιατί, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ΑΕΚ και φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, είχε κτυπήσει την πόρτα παικτών του μεγέθους του Περέιρα και του Λαμέλα. Δεν βρήκε ανταπόκριση και όχι επειδή δεν έδινε χρήματα. Ακόμα και οι δυο Αργεντινοί, στην αρχή την ΑΕΚ δεν την είχαν καν στις πρώτες τους επιλογές και ας τους «έψηνε» ο Αλμέιδα.
Τελικά η ΑΕΚ κατάφερε να συμφωνήσει με τον Περέιρα. Λίγες ημέρες μετά, είπε το «ναι» και ο Λαμέλα. Μπορεί να ήταν τυχαίο. Σίγουρα οι δυο τους μίλησαν μεταξύ τους και δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, αλλά είναι πολύ πιθανό ο ένας Αργεντινός να επηρέασε τον άλλον στην απόφαση του. Ξέρω σίγουρα πως η αγορά παρακολουθούσε μια ΑΕΚ, να παίρνει τον Περέιρα και μετά τον Λαμέλα. Και αφού είχε πάρει τον Στρακόσια που έπαιξε βασικός στο Euro. Όχι μόνο η αγορά, αλλά και οι ποδοσφαιριστές το έβλεπαν.
Μάλιστα μετά από δυο μήνες, είδαν στην ίδια ομάδα στην οποία πείστηκε να πάει πρώτα ο Περέιρα και μετά ο Λαμέλα, να πηγαίνει και ο Μαρσιάλ. Δεν γίνεται να μην το είδαν. Το έγραψε ο Ρομάνο που τον παρακολουθούν όλοι, το έγραψε το BBC, το έγραψαν οι New York Times. Έπαιξε παντού. Η αγορά πήρε μήνυμα. Η ποδοσφαιρική πιάτσα πήρε μήνυμα. Η ΑΕΚ τον Γενάρη θα βγει ξανά στην αγορά και θα ψάξει για έναν ποδοσφαιριστή, ας πούμε στην θέση του στόπερ και θα κτυπήσει πόρτες. Θα το κάνει έχοντας το επιχείρημα πως λίγους μήνες πριν έκλεισε και έπεισε παίκτες όπως ο Λαμέλα, όπως ο Περέιρα, όπως ο Μαρσιάλ. Και είναι δεδομένο πως κάποιοι παίκτες, την ΑΕΚ πλέον θα την δουν μ’ άλλο μάτι.
Δεν ξέρω αν ο Μαρσιάλ πήρε τηλέφωνο τον Λαμέλα, πριν δώσει οριστική απάντηση στην ΑΕΚ. Οι δυο τους πάντως, είχαν συνυπάρξει στην Σεβίλλη και είχαν παίξει αντίπαλοι στην Πρέμιερ Λιγκ. Ακόμα και αν δεν μίλησαν, ο Μαρσιάλ τον ξέρει καλά τον Λαμέλα και μετράει σίγουρα στο μυαλό του, πως η ομάδα που έκαναν σ’ αυτόν πρόταση, δυο μήνες πριν είχε αποκτήσει και έναν παίκτη του επιπέδου του Αργεντινού. Δεν υπάρχει μεζούρα σ’ αυτά. Σίγουρα μέτρησε. Και είναι δεδομένο πως ένας παίκτης σαν τον Περέιρα ή σαν τον Λαμέλα, μπορεί να «τραβήξει» στην ΑΕΚ έναν παίκτη σαν τον Μαρσιάλ. Και ένας παίκτης σαν τον Μαρσιάλ, δεδομένα θα μπορεί να τραβήξει έναν επόμενο τέτοιου επιπέδου. Κάτι που φυσικά συνιστά τεράστια υπόθεση και κέρδος.
ΠΗΓΗ: enwsi.gr
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια