Μια ιστορία από τον Πειραιά, με μεγαλώνει από παιδί. Το μεγαλείο σου, ΑΕΚάρα μου δεν τελειώνει ποτέ!
H AEK για τον καθένα από εμάς είναι κάτι διαφορετικό.
Βλέπoντας τον Θωμά Μαύρο να μιλά για την ΑΕΚ συμφώνησα σε κάτι το οποίο σκέφτομαι και εγώ όσα χρόνια προσπαθώ να απαντήσω στο «γιατί ΑΕΚ;». Μια ερώτηση που μου έκαναν εκατοντάδες φορές καθώς μεγάλωσα στον Πειραιά. Η απορία για εμένα, όμως, ήταν μεγαλύτερη. Γιατί όχι ΑΕΚ;
Ο Πειραιάς και οι γειτονιές του είναι φτιαγμένες από πρόσφυγες. Από ανθρώπους που αναζητούσαν μια πατρίδα. Η μεγαλύτερη ομάδα της προσφυγιάς είναι η ΑΕΚ. Οπότε στο παιδικό μου μυαλό η ερώτηση είχε απαντηθεί από την ίδια την ιστορία του Συλλόγου που έκλεισε έναν αιώνα ζωής πλέον. Η απορία των… τριγύρω όμως υπήρχε εκεί για χρόνια καθώς η απάντηση παρά ήταν πραγματική για να την καταλάβουν. Ολυμπιακοί, τι περιμένεις;
Για να επανέλθω όμως στο κομμάτι που συμφώνησα με τον Θωμά Μαύρο, είναι το γεγονός ότι η ΑΕΚ είναι περισσότερο συναισθηματική από όλες τις ομάδες. Και ας έλεγε ο Ντέμης πως «ίσως αδικούμε τις άλλες ομάδες». Η ΑΕΚ ναι, είναι πιο συναισθηματική από όλες τις ομάδες. Τελεία και παύλα. Δεν διαφωνώ πως κάθε σύλλογος έχει τα… δικά του. Χαρακτηριστικά που τον ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Ε, λοιπόν το χαρακτηριστικό της ΑΕΚ είναι το συναίσθημα. Μάθαμε να αγαπάμε περισσότερο τους ανθρώπους παρά τον «θεσμό». Τα περισσότερα χρόνια άλλωστε η ομάδα δεν ήταν διοικητικά δυνατή, δεν είχε σχέσεις με το κατεστημένο και πάλευε με ξύλινα σπαθιά απέναντι σε πάντσερ. Πώς να μην την αγαπήσεις μετά; Πώς να μην αγαπάς τον Δαυίδ που δεν θέλει να γίνει Γολιάθ;
Αγάπησα την ΑΕΚ δίχως να βλέπω τίτλους. Ούτε ωραία μπάλα έβλεπα. Έβλεπα όμως τον μάγο Ζουλιο, τον αλήτη Νάτσο, τον δολοφόνο Ίσμαελ, τον τίμιο Γεωργέα με τα φυτά από την Καλαμάτα, τον γίγαντα Μαϊστόροβιτς. Αυτοι ήταν οι παιδικοί μου ήρωες. Καλοί, κακοί, δεν με ενδιέφερε.
Γιατί ΑΕΚ;
Παρότι η ΑΕΚ ήταν για μένα η απάντηση δίχως να θέλω ποτέ να δώσω εξηγήσεις, έχει ξεχωριστή σημασία η ιστορία εκείνων που με έμαθαν τι είναι η ΑΕΚ. Κυρίως και πάνω από τα υπόλοιπα, ΑΕΚ είναι οι άνθρωποί της και οι αγάπη τους. Αυτό ίσχυε από τότε που εκείνοι που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και παντού χαρακτηρίζονταν ως «ξένοι», βρήκαν πατρίδα κάτω από τις φτερούγες του Δικέφαλου Αετού. Αυτή είναι και εμάς η πατρίδα μας.
Όπως και τα περισσότερα παιδιά, γαλουχήθηκα στην ιδέα της ΑΕΚ από τον πατέρα μου. Εκείνος ξεκίνησε την επανάσταση σε μια οικογένεια των Ολυμπιακών στην καρδιά του Πειραιά. Ο παππούς μου, με το ίδιο όνομα, είχε σπείρει τον σπόρο αρκετά χρόνια πριν.
Η οικογένεια του παππού Βασίλη ήρθε από την Καισάρεια για να χτίσει εδώ τη ζωή τους. Ανατολίτης με τα όλα του. Η ζωή δεν ήταν εύκολη και μόνος του προσπάθησε να τα χτίσει όλα για την οικογένεια του, σε μια προσφυγική γειτονιά του Πειραιά. Δεν ήξερε γράμματα και δεν υπήρχε χρόνος για ομάδες, μόνο για βιοπάλη.
Μια από τις πολλές δουλειές που έκανε ήταν να πουλά… σποράκια σε γήπεδα. Πιο συχνά πήγαινε στη Φιλαδέλφεια. Εκεί κόλλησε το μικρόβιο στην οικογένεια. Η υπόθεση είχε τελειώσει ακόμα και δεν το φώναζε. Εκεί θυμόταν το σπίτι του, εκεί ένιωθε μια δεύτερη οικογένεια. Όσο τα χρόνια περνούσαν και στεκόταν στα πόδια του προσπαθούσε να ασχοληθεί και να παρακολουθεί την ΑΕΚ.
Ήταν αυτό που τον έδενε με το σπίτι του, με τον πατέρα του, με εμένα. Όσα καταλάβαινε ήταν αρκετά. Μια ημέρα του… γύρισε και πήρε μια κίτρινη μπογιά και έβαψε την πρόσοψη του σπιτιού κατακίτρινη. Ο καλύτερος μάστορας δεν ήταν, αλλά τα κατάφερε και το έβαψε. Δεν υπήρχε κανένα σήμα της ΑΕΚ, ούτε και καμιά σημαία. Όσοι περνούσαν έκαναν τον… σταυρό τους με το θέαμα. Εμείς ξέραμε.
Έτσι είναι να είσαι ΑΕΚ, λοιπόν. Δεν έχει σημασία να εξηγείς, δεν έχει σημασία να καταλάβουν. Όταν το νιώσεις, ξέρεις. Και είναι αρκετό.
Παππού ευχαριστώ κι ας μην το ξέρεις.
ΠΗΓΗ: enwsi.gr
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια